Directeur Stichting AAP
Nog nooit in mijn leven ben ik betrokken geweest bij een kwestie, zo pijnlijk en zo onoplosbaar als die rondom de grote grazers van de Oostvaardersplassen. Een bizar experiment waarbij de suggestie werd gewekt dat je een natuurlijk evenwicht kon laten bestaan in een omheind gebied; gevolgd door een bijna wreed besluit van toenmalig minister Bleker om de ontsluiting naar de Veluwe te dwarsbomen.
Jaren geleden, toen mijn kinderen nog jong waren, bracht ik zelf een bezoek aan de Oostvaardersplassen. Na een wandeling van een uur, omringd door kadavers en een landschap met botten en geweien, struikelden we bijna over een dood hertje. Althans, we dáchten dat het hertje dood was. Maar toen we dichterbij kwamen, tilde het diertje met haar laatste krachten haar hoofd op en keek de kinderen recht in het gezicht aan. Het leed was ondraaglijk en niet uit te leggen aan mijn huilende kinderen. We bleven bij haar totdat we de beheerders van Staatsbosbeheer aan de lijn hadden, die beloofden het hertje uit haar lijden te zullen verlossen. We besloten dat onze kinderen dat niet hoefden mee te maken.
Afgelopen winter overleden bijna 3000 dieren als gevolg van verhongering en uitputting; een gruwelijk record. En de volgende winter staat alweer voor de deur…
Nu is door de Provincie Flevoland, op basis van een advies van de Commissie Van Geel, besloten om het experiment te beëindigen door de populatie grote grazers vóór de winter te verkleinen. Maar hoe? Een duivels dilemma. In dit stadium zijn geen goede besluiten meer mogelijk, het kwaad is reeds geschied. Volgens de Provincie moeten 980 edelherten en 180 Konikspaarden het veld ruimen. Daarom heeft zij de Raad voor Dierenaangelegenheden (RDA), waar ik samen met 38 andere experts in zit, gevraagd te zoeken naar welzijnsvriendelijke mogelijkheden om deze dieren uit te plaatsen naar andere natuurgebieden.
Dit roept de vraag op of ik op persoonlijke titel kan plaatsnemen in een dergelijke adviesraad. Dat is binnen Stichting AAP vooraf uitgebreid besproken. Graag wil je vanuit je expertise meedenken over maatschappelijke dilemma’s, juist om het dierenwelzijnsperspectief te belichten. Daarom leek het ons een goed idee als ik op de uitnodiging van de RDA in zou gaan. Maar als de uitkomst van een dergelijke discussie niet bevredigend is, zoals nu het geval, zou je liefst tijdelijk het lidmaatschap opzeggen en jezelf onzichtbaar maken. Of we met mijn deelname aan de raad de juiste beslissing hebben genomen, zou ik graag eens met een aantal van onze kritische donateurs bespreken. Want dit houdt ons zeer bezig.
Terug naar de Oostvaardersplassen: de Raad voor Dieraangelegenheden kwam tot de conclusie dat uitplaatsing van de Konikpaarden een welzijnsvriendelijke oplossing kan zijn. Weliswaar complex en kostbaar, en ook niet zonder de nodige risico’s voor de paarden, maar beter dan het alternatief: namelijk afschot. Voor de edelherten lag dat tot mijn grote verdriet anders. Ondanks het consulteren van diverse externe experts en het zoeken naar nieuwe inzichten en herplaatspartners, konden we geen welzijnsvriendelijke oplossing aandragen om het aantal herten op korte termijn terug te brengen. Voor de langere termijn hoop ik dat de politiek (Den Haag samen met de Provincies) het besluit van Minister Bleker terugdraait en de plannen voor een verbindingsroute met de Veluwe weer herstelt, zoals de commissie Van Geel ook adviseert.
De dierenbeschermer in mij huilt om het lot van de edelherten. Ik had zó gehoopt dat er een diervriendelijke oplossing zou bestaan voor het uitplaatsen van alle dieren. Ik weet dat de raad alle mogelijkheden voor herplaatsing zorgvuldig heeft onderzocht en afgewogen, maar dat maakt de uitkomst er niet makkelijker op. Ik heb er daarom alle begrip voor als mijn rol in dit adviesproces vragen kan oproepen bij donateurs van Stichting AAP. En daarover ga ik, zoals gezegd, graag met u in gesprek.
