Verdrietig nieuws: Blinde chimpansee Wilma ingeslapen

15 mei, 2024

Helaas hebben we onlangs afscheid moeten nemen van de blinde chimpansee Wilma. Nadat onze dierenartsen constateerden dat Wilma geen gevoel meer had aan de linkerzijde van haar lichaam, ging haar gezondheid hard achteruit. Wilma kon niet meer bewegen en was hierdoor erg gefrustreerd. We moesten daarom de moeilijke beslissing nemen om haar in te laten slapen.

Een naar verleden

Wilma groeide als jong dier op in een circus. In 1997 werd ze verkocht aan een kleine dierentuin in Duitsland. Hier leefde ze met chimpansee Bobby in verschrikkelijke omstandigheden.

Gelukkig konden we ze in 1999 bevrijden uit hun nare situatie en naar ons opvangcentrum in Almere brengen.

Een hechte groep

Bij AAP konden we Wilma en Bobby langzaam maar zeker samenvoegen met meerdere chimpansees. Uiteindelijke vormde zich een groep van 10 dieren: Patrick, Anna, Prudence, Peggy, Babsie, Achille, Donkey, Sita, Bobby en uiteraard Wilma.

Naar Spanje

In 2009 was de groep van Wilma een van de eerste bewoners van ons destijds net geopende opvangcentrum in Spanje. Daar hadden de dieren een groot buitenverblijf tot hun beschikking en konden ze genieten van de warme Spaanse zon.

Enkele jaren later kreeg Wilma problemen met haar gezichtsvermogen. Na enkele test bleek dat haar oogproblemen onomkeerbaar waren. Niet veel later werd ze volledig blind.

Wilma had hier in het begin veel moeite mee. Ze durfde niet langer naar buiten te gaan, ondanks dat de andere chimpansees in haar groep haar bleven steunen en vaak in de buurt van Wilma waren.

Om Wilma zich veiliger te laten voelen om naar buiten te gaan, besloten we een speciale tunnel voor haar te maken. Hier gaven we de maaltijden aan Wilma, zodat ze toch af en toe van de zon kon genieten. Na verloop van tijd durfde ze ook dat niet meer aan en bleef ze de hele dag binnen.

Wilma’s laatste weken

Onlangs moesten we helaas constateren dat Wilma geen gevoel meer had aan de linkerzijde van haar lichaam in haar hand en arm. We hebben haar daarna goed in de gaten gehouden, maar zagen dat ze enorm gefrustreerd was door deze nieuwe fysieke tegenslag. Ook waren er geen enkele signalen van verbetering. Om haar verder lijden te besparen, hebben we het moeilijke besluit moeten nemen om haar in te laten slapen.

Video: het leven van Wilma

Onze dierverzorgers over Wilma

Sergio Ibañez

“Ze wordt echt gemist, niet alleen door mensen, maar ook door haar groep, die meestal de plek in de gaten houdt waar ze vroeger was. We zoeken haar nog steeds elke ochtend en wachten op haar gebonk op het gaas om haar medicijnen of eten te vragen. Ze zal altijd herinnerd worden als het sociale en luidruchtige dier dat ze was.”

Olga Bellón

"We zullen haar missen, we zullen haar herinneren als de sociale, luidruchtige (haar alarmkreet was befaamd) en veerkrachtige chimpansee die elke dag de maaltijden uitbundig vierde."

Sergio Blanes

"Wilma was niet erg knap, maar ze was wel speciaal voor me. Ze had veel karakter en veel temperament, ze viel op tussen haar groepsgenoten. Sinds ze blind is geworden, herkende ze ons als ze onze stem hoorde, ze was blij en kwam gedag zeggen. Het troostte haar, ook al kon ze niet om zich heen kijken. We zullen haar heel erg missen."

Debbie Bryson

"Wilma was een heel speciale chimpansee, zo'n karakter, ze had een goede band met de groep en was vaak te zien tijdens vlooisessies met de andere chimpansees. Ze wist hoe ze de verzorgers om eten moest vragen door op het gaas te bonken voor onze aandacht! Het is een heel verdrietig verlies voor ons en we missen haar enorm, maar we zijn blij dat ze nog vele goede jaren hier in Primadomus heeft mogen hebben..."

Isabel Sarrio

"Ik mis het om haar te zien op het platform met al haar dekens, hoe ze haar groepsgenoten riep om samen te zijn. En hoe ze genoot van de zon in de zomer, in de kleine ruimte die ze had in de tunnel. Hoe blij ze was als we haar de verrijking gaven en hoe boos ze werd als Babsie het wegnam. Ze was geweldig in het onderscheiden van fruit en groenten door ze aan te raken, en degene die ze niet lekker vond, gooide ze op de grond door ze een halve seconde later aan te raken."

Noelia Gómez

“Wilma had een heel bijzondere persoonlijkheid. Ik denk dat haar motto zou zijn geweest “Niet zonder mijn deken!!!”. Als je haar vroeg om uit haar verblijf te komen, wist je dat ze dat ging doen als ze haar dekens op haar poten nam en dan naar je toe kwam. Anders deed ze net alsof ze je niet hoorde en bedekte ze zich beter met haar dekens om zich te verstoppen. We missen haar enorm.”

Previous slide

Next slide